Η Σχολή Μεγάρων ήταν μία μικρή σχολή φιλοσόφων που απέβλεπε στη συναγωγή της αλήθειας μέσω της σωκρατικής μαιευτικής συζήτησης, με ιδιαίτερες επιδόσεις στην Διαλεκτική και επέκτεινε το σύστημα των ερωτήσεων και απαντήσεων του Σωκράτη. Η Σχολή των Μεγάρων στράφηκε όχι μόνο κατά του Πλάτων, αλλά και κατά του Αριστοτέλη.
Ιδρυτής της Σχολής θεωρείται ένας μαθητής του Σωκράτη, ο Ευκλείδης, ο οποίος παρακολουθούσε τις διδασκαλίες του με κίνδυνο της ζωής του, διότι εισερχόταν κρυφά στην εχθρική για τα Μέγαρα πόλη των Αθηνών. Στη Σχολή του κατέφυγαν οι μαθητές του Σωκράτη μετά την καταδίκη του. Ο Ευκλείδης υποστήριζε ότι ενώ το Αγαθόν είναι ένα, καλείται με πολλά ονόματα, όπως θεός, φρόνηση και νους.
Ο ίδιος είχε πολλούς μαθητές μεταξύ των οποίων είναι ο Βρύσων, ο Ιχθύας, αλλά και ο Κλεινόμαχος ο Θούριος. Στη Σχολή των Μεγάρων ανήκει και ο Αλεξίνος, ο οποίος θεωρούσε πως η ρητορική είναι η προπαίδεια της Διαλεκτικής. Είχε γράψει έργα εναντίον του Ζήνωνα. Εγκαταστάθηκε στην Ολυμπία προκειμένου να ιδρύσει σχολή εκεί, την οποία θα ονόμαζε Ολυμπικήν. Ωστόσο οι προθέσεις του δεν οδήγησαν σε αίσιο πέρας, αφού οι μαθητές του τον εγκατέλειψαν, λόγω της έλλειψης των χρειωδών αφ’ ενός, και του νοσηρού κλίματος της περιοχής αφ’ ετέρου. Πέθανε πιθανόν από μόλυνση που έπαθε στο πόδι του από καλάμι, όταν κολυμπούσε στον Αλφειό.
Περισσότερο γνωστός από τους μαθητές της Σχολής των Μεγάρων είναι Ευβουλίδης. Αυτός στράφηκε κυρίως εναντίον του Αριστοτέλη, διότι ο Ευβουλίδης δεν δέχεται ότι κάτι μπορεί να αποδίδεται σε πολλά. Πολλές θέσεις του Αριστοτέλη είναι πιθανόν απαντήσεις στους μεγαρικούς. Τα σοφίσματα του Ευβουλίδη στηρίζονται κυρίως στην διπλή σημασία των λέξεων. Δικά του είναι τα σοφίσματα που ονομάζονται «Ηλέκτρα η Εγκεκαλυμμένος», ο «φαλακρός» και ο «κερατίνης».
Μαθητής του Ευβουλίδη είναι ο Ολύνθιος ο Εύφαντος, ο οποίος αργότερα ήταν δάσκαλος του βασιλιά Αντιγόνου του Γονατά, για τον οποίο είχε γράψει και το βιβλίο Περί βασιλείας.
Μαθητής στη Σχολή Μεγάρων ήταν και ο Διόδωρος ο Κρόνος. Φέρεται μάλιστα από κάποιους ερευνητές να έχει συνδέσει ο ίδιος τα σοφίσματα «εγκεκαλυμμένος» και «κερατίνης». Σύμφωνα με τον Διόδωρο, κάθε τι που ήδη έχει γίνει είναι εξ ανάγκης πραγματικό, από το δυνατό δεν μπορεί να παραχθεί το αδύνατο και είναι αδύνατο να υπάρξει εκείνο το οποίο ούτε τώρα ούτε στο μέλλον θα είναι πραγματικό. Συνεπώς ο Διόδωρος ταύτισε την δυνατότητα με την πραγματικότητα.
Μετά το θάνατο του Διόδωρου, αρχηγός της Σχολής έγινε ο Στίλπων, ο οποίος ανέτρεψε την ύπαρξη των πλατωνικών ιδεών. Σύμφωνα με τον Ηρακλείδη, τόσο πολύ προόδευσε στη σοφιστεία και την ευρεσιολογία, ώστε έτρεχαν σε αυτόν μαθητές άλλων δασκάλων.